Een vroegere intern van NY, Andrea G., gaf me een paar weken geleden een geweldige tip... Om Maëlle te helpen om vrienden te krijgen, begonnen we als vrijwilligers bij een christelijk tehuis voor weeskinderen http://www.amanibabycottage.org/We zijn er al een aantal middagen geweest nu en we vonden het echt geweldig. Het was echt een geweldig alternatief! Het is schoon, het is veilig en Maëlle leert er communiceren, spelen en leert van de 50 kleintjes daar. Ze vindt het echt geweldig! Ze houdt ervan op de kleine auto te rijden! Ze kan er de hele middag in zitten, gedag zwaaien en toeteren :-)
De laatste keer dat we er waren gebeurde er echter iets. Ik was aan het voetballen met Junior - eigenlijk schoten we alleen een voetbal heen en weer - toen ik zag dat een groep jonge kinderen naar de wezen stonden te kijken vanachter het hek... Door de manier waarop ze keken vroeg ik me af of ze aan de andere kant van het hek wilden zijn -- in het weeshuis waar ze omarmd zouden worden met liefde, zorg en ook de kans zouden hebben om met geweldig speelgoed te spelen...
Een paar minuten later kwam er een kind de heuvel af rennen, en het riep "Kom cake eten! Kom cake eten!" Binnen een mum was de tuin leeg!
Ik bleef naar mijn "jaloerse" kinderen achter het hek kijken... Ik wist zeker dat zij ook heel graag zouden komen en cake eten... maar in plaats daarvan pakten zij stenen en begonnen ze naar ons te gooien! Dit is geen grap! :-) Zij begonnen stenen in een mango boom te gooien en hoopten een paar mangos te raken, zodat die zouden vallen, zodat ze ze konden eten...Op dat moment brak mijn hart hierdoor. Ik wilde naar de kinderen achter het hek toegaan... Gewoon praten, ontspannen en met hen spelen... Ik moet bekennen dat ik pas dacht aan wat moeder Theresa zei:"Het is mode geworden om over de armen te praten, maar het is niet zo in om met de armen te praten." Anders gezegd, het is voor mij makkelijk om te praten over hoe arm de armen hier zijn in Oeganda, maar als de armen met mij komen praten, vragen om geld, voedsel en kleding... Is dat helemaal niet fijn en haat ik het echt! Ik weet echt niet waar dit me gaat brengen... Ik ben uitgedaagd, getrokken en geduwd uit mijn eigen prettige omgeving. Ik blijf me afvragen, wat doe ik hier? Ben ik hier omdat ik dan geweldige zendingsverhalen heb (dat is leuk) of doe ik het omdat ik heel gewoon maar echt van God en mensen houd (niet echt "in")... Ik moet zeker gelouterd worden! Tanie
No comments:
Post a Comment