Wat een toeval!!!

Op een dag besloten Tatiana en ik met Maëlle naar buiten te gaan, zodat ze rond kon rennen op een van twee lokale voetbalvelden. Toen we aankwamen zagen we dat een aantal van de straatkinderen die we kennen van CRO aan het spelen waren met andere 'blanken', en waren daardoor blij verrast! Toen beseften we dat ze gecoached werden door onze vriend Bosco, wat ook een verassing was!

Maar toen! Je raad nooit wat er gebeurde! Een van de jongens die voetbal speelde met hen kwam naar me toe lopen. Ik dacht dat ik hem herkende! Maar voordat ik de kans kreeg mijn geheugen op te frissen, hielp hij me: "Ik ben als bootcamper naar Metro geweest!!"

Geweldig! Ongeveer 1,5 jaar geleden werd ik gebeld door mensen die zich opgegeven hadden voor een bootcamp. Harry en Hen. Hen was net in verwachting, en zij wilden even zeker weten of het wel verstandig was dat ze mee zouden doen aan ons programma. Omdat Tatiana toen 8 maanden zwanger was, had ik er veel begrip voor (ik weet niet zeker of ik dat eerder ook zou zijn geweest :-)) Zij kwamen, en we hadden een geweldige tijd.

Goed - om een lang verhaal kort te maken: Zij zijn afgelopen April in Jinja aangekomen en zijn op zoek naar een manier om de straatkinderen in Jinja te helpen! Zonder het te weten, zijn we beiden terecht gekomen bij CRO! En er komt nog meer!? Ze hebben een zoontje van een jaar oud, en Maëlle en hij kunnen het prima met elkaar vinden! Kom op! Wat een toeval!

Fruit als ontbijt

De afgelopen weken ben ik om 6.15 op de fiets gestapt, om naar de kerk te gaan om te bidden. Ik weet het, het klinkt een beetje religieus, maar (normaal gesproken) geniet ik er echt van om dit te doen! In ieder geval, als je zo vroeg op staat, zie je hoe mooi de zon opkomt.

Precies op de hoek vanwaar we wonen, is er een groote vuilstortplaats. Het is maar 50 meter bij ons appartement vandaan. Twee keer heb ik mijn vuilnis daarheen meegenomen om het weg te gooien, en beide keren voelde ik me stom. Weet je, er slapen een paar kinderen precies naast de vuilstortplaats. Als ik om 6.15 langskom zijn ook zij net bezig om met de dag te beginnen. Ze maken een klein vuurtje van de dozen die mensen weggooien en proberen zich een beetje op te warmen.

De eerste keer dat ik mijn vuilnis weggooide, sprongen een aantal jongens op, en doken letterlijk in de vuilstort om mijn zak te controleren. (arme jongens, alles wat erin zat waren luiers van Maëlle en misschien een klein restje...)

De tweede keer wilde één van de jongens zo graag mijn vuilniszak hebben toen hij me zag, dat hij me bijna van mijn fiets duwde om de vuilniszak te pakken. Weer was het enige dat hij kon vinden een teleurstellende hoop luiers...

Deze tweede keer had ik er echt moeite mee. Daar stond ik dan - op weg op te 'bidden', net nadat een aantal straatjochies 'gezegend' waren met mijn afval. Ik voelde me echt als de Farizeërs in de Bijbel...Die ene die de zieke man voorbijging, omdat hij naar de tempel ging... Ziek.

Ik heb er met Tatiana over gesproken, omdat ik voelde dat ik niet gewoon kon gaan en ze eten kon brengen...dat zou niet het probleem oplossen van deze straatjongens. Of kon ik dat wel? Weet je, ik weet echt niet wat wijsheid is in een dergelijke situatie.

Het enige dat ik weet, is dat een kleine groep straatjochies tussen 8 en 15 jaar oud maar 50 meter bij ons appartement vandaan wonen. En het enige dat ik weet is dat ze koud en hongerig zijn als ze wakker worden. Het enige wat ik voor hen de komende weken kan doen is om hen wat fuit te geven om op gang te komen...Natuurlijk zal deze 'voorziening' stoppen als ik vertrek, dus ik los geen problemen op... Maar niets doen voelt ook niet goed...Het klopt dat in de Bijbel staat dat 'de armen altijd met je zijn'. Maar daarna staat er ook direct: Marcus 14:7 en iedere keer dat je wilt, kun je hen helpen. Heb je onlangs armen geholpen? Ik weet zeker dat je ze ergens kunt vinden.

Update van de dag van bemoediging

We hebben het gered! Op dit moment zijn alle 28 kinderen gesponsord voor de dag van bemoediging! Iedereen bedankt die heeft kunnen geven, en iedereen bedankt die voor deze dag (6 december) bidt! Klik hier voor meer informatie

We hebben het gered!

We kunnen onze bemoedigingsdag voor wezen vieren, omdat we weten dat voor elk kind gezorgd kan worden! Vandaag hebben we onze uiteindelijke 3 donaties ontvangen!

We hebben $60 ontvangen van onze vrienden Craig en Abby Brotherson uit Noord-Ierland! Hij schreef me de volgende mail:
"... maar het was tof, omdat ze nooit collectes deden voordat we kwamen, en we zijn net begonnen - dus deze week hing ik je foto op, en vertelde hen waar het voor was en ze gaven! Dit zijn bijna allemaal tieners, de meeste hebben geen baan, en ik had niet de kans ze het vantevoren te vertellen!"

Dat is geweldig! Jongens bedankt, en al onze vrienden over de wereld bedankt! 6 December zal een dag worden die ze niet zullen vergeten! Bidt voor ons dat alle kinderen niet alleen fysieke bemoediging zullen ontvangen, maar ook geestelijk versterkt zullen worden.

We gaan heel wat foto's maken, en we zullen een geweldig verslag op het blog plaatsen!

Overwegingen over de speelmaatjes

Een vroegere intern van NY, Andrea G., gaf me een paar weken geleden een geweldige tip... Om Maëlle te helpen om vrienden te krijgen, begonnen we als vrijwilligers bij een christelijk tehuis voor weeskinderen http://www.amanibabycottage.org/

We zijn er al een aantal middagen geweest nu en we vonden het echt geweldig. Het was echt een geweldig alternatief! Het is schoon, het is veilig en Maëlle leert er communiceren, spelen en leert van de 50 kleintjes daar. Ze vindt het echt geweldig! Ze houdt ervan op de kleine auto te rijden! Ze kan er de hele middag in zitten, gedag zwaaien en toeteren :-)













De laatste keer dat we er waren gebeurde er echter iets. Ik was aan het voetballen met Junior - eigenlijk schoten we alleen een voetbal heen en weer - toen ik zag dat een groep jonge kinderen naar de wezen stonden te kijken vanachter het hek... Door de manier waarop ze keken vroeg ik me af of ze aan de andere kant van het hek wilden zijn -- in het weeshuis waar ze omarmd zouden worden met liefde, zorg en ook de kans zouden hebben om met geweldig speelgoed te spelen...


Een paar minuten later kwam er een kind de heuvel af rennen, en het riep "Kom cake eten! Kom cake eten!" Binnen een mum was de tuin leeg! Ik bleef naar mijn "jaloerse" kinderen achter het hek kijken... Ik wist zeker dat zij ook heel graag zouden komen en cake eten... maar in plaats daarvan pakten zij stenen en begonnen ze naar ons te gooien! Dit is geen grap! :-) Zij begonnen stenen in een mango boom te gooien en hoopten een paar mangos te raken, zodat die zouden vallen, zodat ze ze konden eten...

Op dat moment brak mijn hart hierdoor. Ik wilde naar de kinderen achter het hek toegaan... Gewoon praten, ontspannen en met hen spelen... Ik moet bekennen dat ik pas dacht aan wat moeder Theresa zei:"Het is mode geworden om over de armen te praten, maar het is niet zo in om met de armen te praten." Anders gezegd, het is voor mij makkelijk om te praten over hoe arm de armen hier zijn in Oeganda, maar als de armen met mij komen praten, vragen om geld, voedsel en kleding... Is dat helemaal niet fijn en haat ik het echt! Ik weet echt niet waar dit me gaat brengen... Ik ben uitgedaagd, getrokken en geduwd uit mijn eigen prettige omgeving. Ik blijf me afvragen, wat doe ik hier? Ben ik hier omdat ik dan geweldige zendingsverhalen heb (dat is leuk) of doe ik het omdat ik heel gewoon maar echt van God en mensen houd (niet echt "in")... Ik moet zeker gelouterd worden! Tanie

No Comments

Dag van bemoediging

Op dit moment hebben we 21 kinderen gesponsord voor onze dag van bemoediging! Dat betekend dat we nog maar 7 kinderen hoeven te gaan. Klik hier voor meer informatie of om een gift te geven!

Aanbidding met de straatkinderen

Filmpje zie: http://www.ferdiandtatiana.blogspot.com/

Nu we ons voorbereiden op onze eigen zendingsorganisatie hier in Oeganda, hebben we de Children Restoration Outreach (CRO) twee keer per week bezocht.

Naast het knippen van haar, heeft Tatiana de leiding getraind en gecoached hoe ze 's morgens op een goede manier de aanbidding kunnen doen.

Om 's morgens te komen, en de kinderen te zien - die echt niets hebben - terwijl ze Jezus aanbidden! het maakt je echt beschaamd...Wetend dat wij - die alles hebben - moeite hebben om te aanbidden...

We moeten vaker naar deze voorbeelden kijken...dan besef je dat het niet alleen gaat om gewoon te geven aan deze kinderen, je moet ook van hen kunnen ontvangen.

Dag van bemoediging!

In onze vorige nieuwsbrief hebben we jullie verteld over onze encouragment day (dag van bemoediging) hier in Jinja, Oeganda. Tot nu toe hebben we 21 van onze kinderen van sponsors voorzien!

Het is lastig om er echt zeker van te zijn, omdat sommige giften wellicht per post zijn verstuurd of direct naar onze kerken in Europa. Maar we weten dat we een aantal extra kinderen willen sponsoren.

Op 6 december (nieuwe datum!) hebben we alle 28 wezen uitgenodigd voor een hele dag van bemoediging en toerusting. Nieuwe schoolspullen, nieuwe schooluniformen, een groot buffet, en heel veel plezier en bemoediging.

Met elke $20 kunnen we dit doen voor 1 kind. Kunnen jullie ons helpen met het sponsoren van de laatste 7 kinderen? Je kunt het doen op: http://www.ferdiandtatiana.blogspot.com/

Alvast bedankt! Gods Zegen, Ferdi, Tatiana and Maëlle

Je $20 wordt besteedt aan:
Nieuw schooluniform $ 10
Boekentas $ 2.75
Schoolspullen
- 4 schriften
- wiskunde set
- 3 potloden
- 3 pennen
- 1 gum
- 1 puntenslijper $ 5
Eten $ 2
Drinken $ 0.25
Huur van het gebouw: gratis
Spellen etc.: gratis
Bemoediging: onbetaalbaar :)
TOTAAL: $20 !!!

Afgelopen zaterdag zijn we naar Lingira Island geweest – het eiland waar ik 9 jaar geleden verbleef gedurende mijn tijd met Jeugd met een Opdracht! Die weken van toen hebben op mij een niet te vergeten indruk gemaakt - om te leven op een eiland zonder electriciteit, tussen mensen die nog nooit op het vasteland zijn geweest... wow... Toen gingen we van eiland naar eiland, om te helpen met wat maar nodig was, maar vooral om te evangeliseren en medische verzorging te geven.

Maar nu had ik Tatiana en Maëlle meegenomen voor een 'toeristisch' uitstapje! Het was geweldig! Maëlle leek de boot wel leuk te vinden, hoewel het haar eerste keer ooit was. Het kostte ons 1,5 uur om er te komen, en 1,5 uur terug, maar Maëlle vond het echt geweldig. Op het eiland werden we welkom geheten door heel veel kinderen... allemaal enthousiast dat er iets gebeurde!

Als je door de 'straten' van dit kleine dorp loopt, denk je dat je in een museum bent! Ik heb wat duidelijke punten van verbetering gezien ten opzichte van de vorige keer toen ik hier was, één daarvan zijn de grote zonnepanelen, die een aantal publieke gebouwen van stroom voorzien.

Goed - ik denk niet dat we ooit gaan verhuizen naar het eiland - het was wel aardig voor een dagtripje...Misschien doen we het over - wat zullen we zeggen - 9 jaar nog eens...?

Empowering people to transform their communities
· www.1moreChild.org
· www.ferdiandtatiana.com
· Partner with us now!

Return to Lingira Island...

Kleine Obama...

Het is echt interessant om te zien hoe de verkiezeningen in de VS gevolgd worden in Afrika.

Obama is extreem populair in Oeganda...Voor de verkiezingen bleven mensen ons vragen op wie we zouden stemmen, ze dachten dat Ferdi en ik Amerikaans zijn :-) Maar nu Obama officieel de winnaar is, zien we iets nieuws gebeuren...

Maëlle wordt nu "kleine Obama!" genoemd. "Kleine Obama" hoor je op de straat...Ik denk omdat ze van een gemengd stel is?! Het is grappig voor ons, omdat ze een paar dagen geleden nog Muzungu (blank) was maar nu is ze een potentiele presidentskandidaat van de VS - een "kleine Obama!"

Feit is wel dat ze dat kan worden! Ze is namelijk Amerikaanse!





Maëlle van den Bergh - potentiele kleine Obama :)

Indien iemand dorst heeft, hij kome tot Mij en drinke! Wie in Mij gelooft, gelijk de Schrift zegt, stromen van levend water zullen uit zijn binnenste vloeien.

Your message is ready to be sent with the following file or link
attachments:

boys-filling-cans-for-water

Note: To protect against computer viruses, e-mail programs may prevent
sending or receiving certain types of file attachments. Check your e-mail
security settings to determine how attachments are handled.

Regenachtige dagen en budgetten :)

Het is nu het regenseizoen in Oeganda. Tatiana schreef een grappig bericht op Facebook, waarin ze zei dat zelfs nu het regenseizoen aangebroken is, het nog steeds niet zoveel regent als in Nederland en dat is waar!

Goed - vandaag niet - Vandaag is het gewoon echt slecht weer...

Vandaag lees ik het boek dat heet 'Je zending financieren - of je nu talent hebt of niet' geschreven door Scott Morton. Het is een geweldig boek en het is op tijd, ik kocht het van een vriend, Terry. Het is geweldig, omdat het alles uitdaagt in hoe ik denk over het vinden van sponsors. Het is op tijd, omdat..goed...we zitten niet meer onder de vleugels van Pastor Bill! Dus nu moeten we ons eigen geld ophalen! Haha! Als ik dit boek lees, besef ik me dat het geld ophalen erg veel lijkt op de regen hier in Oeganda: In het begin lijkt het angstaanjagend... deprimerend... maar als je gaat beseffen dat er zonder deze regen geen tropisch fruit is...en je beseft dat de regen je de mogelijkheid geeft om bij te komen van de hitte...dan begin je van het regenseizoen te houden! Het vinden van sponsors is hetzelfde! Het lijkt angstaanjagend, deprimerend...maar als je begint te begrijpen dat de sponsors ook deel zijn van je zending en dat je ze in staat stelt om gehoorzaam te zijn aan Gods roeping in hun leven, dan begin je te houden van het vinden van sponsors!

Ok - ik lees gewoon het boek - ik heb het nog niet in de praktijk gebracht...ik laat het je over 6 maanden weten ok?

Empowering people to transform their communities
· http://www.1morechild.org/
· http://www.onedaytrainingproject.org/
· http://www.ferdiandtatiana.com/

De buren...

Een van onze zorgen als ouders was dat we dat we voor Maëlle contacten en gezonde relaties wilden met kinderen in onze buurt. Het is niet makkelijk geweest... Maar een paar weken geleden, toen ik de was buiten hing, was een jonge jongen de trap aan het vegen. Ik werd echt enthousiast en ik probeerde gelijk contact met hem te krijgen... Ik vroeg hem of hij boven woonde en hij zei 'yes'. Dat maakte me zelfs meer opgewonden. Er was een kind met wie Maëlle kon spelen! Ik vroeg hem of hij met haar wilde spelen, en hij antwoorde 'yes'. Hij bleef maar 'yes' zeggen...en dus vroeg ik hem of hij Engels sprak...en hij zei 'yes' Toen vroeg ik hem of hij begreep wat ik tegen hem zei...en hij zei 'yes' tegen alles...ik was nog steeds niet overtuigd...maar het leek erop dat hij 'yes' zei op het juiste moment :-)...Ik had hem ook een 'no' vraag moeten stellen!

Toen hij klaar was met vegen vertrok hij en ik voelde alsof de kans voor Maëlle om te kunnen spelen met een ander kind verdwenen was. Je kunt je voorstellen hoe enthousiast ik was toen ik hem een paar uur later op de trap zag spelen... Hij klom op en neer vlak voor het raam, om te proberen wat aandacht te krijgen. Het werkte! Uiteindelijk leende ik hem mijn voetbal en liet hem en Maëlle voor het appartement spelen. Op die manier kon ik hen in de gaten houden vanuit het keukenraam... Goed, het werkte een tijdje, maar ik had geen rust, dus uiteindelijk ging ik naar Maëlle en zei tegen de jongen dat hij met de bal mocht spelen totdat hij klaar was. En natuurlijk antwoorde hij...'yes'. In het begin speelde hij voor onze deur... Ik kon de bal horen stuiteren. Maar daarna hoorde ik niets meer. De kleine jongen was ervandoor...Een uur ging voorbij, toen twee, en toen drie...Ik begon me af te vragen of het kind echt wel Engels kon... Het enige woord wat hij gezegd had was 'yes'... Ik dacht in het ergste geval kan ik de bal ophalen van zijn appartement boven ons. Maar ik ontdekte dat niemand boven ons woonde!!! Dus daar zat ik...en vroeg me af of een 7 jaar oude jongen me uitgebuit had door mijn bal te stelen! Of dacht hij dat ik hem gewoon de bal gegeven had? Ik ging voor het laatste...Maar feit is wel dat toen ik naar buiten ging die dag, dezelfde jongen zag wegrennen toen hij mij zag... Op dat moment wist ik dat hij wist dat ik hem niet de voetbal gegeven had! Ik vond het echt jammer dat een 7 jaar oude jongen een bal kon stelen van een volwassen dame als ik :-). Ik bad God om mijn voetbal terug te geven en Hij antwoordde zeker! Een paar dagen later, toen we terug kwamen van de markt, zag ik twee jongens met een blauwe voetbal spelen, precies zoals die van mij... ik dacht er niet aan dat het toeval kon zijn...ik pakte de bal terug en vertrok...

Goed, ik was weer terug bij af...Maëlle had geen vrienden om mee te spelen... Ik voelde me zo schuldig om het feit dat ik me druk maakte om een voetbal dat ik besloot naar onze buren te gaan en met hen te spelen. Ik nam mijn bal mee en stond Maëllen toe dat ze met andere kinderen kon spelen...Het was geweldig! De kinderen waren enthousiast - Ze waren een beetje in de war bij het feit dat ik zwart was maar praatte als een Muzungu (white man), maar na een paar dagen raakten ze reaan gewend...Goed, het is nu 3 weken geleden! Maar twee dagen geleden veranderde er iets...Ik raakte aan de praat met een van de moeders...Mevrouw Marie. En, wat mij een geweldige gelegenheid leek om mijn Oegandese buren te leren kennen, bleek toch een soort last te zijn. Ik voelde dat ze naar iets aan het vissen waren...

Kimie, een 16 jaar oud meisje, vroeg me om geld voor school, een paar nieuwe schoenen, wat kleren en een baan in 15 minuten tijd. Mevrouw Marie doet haar uiterste best om mij een laken te verkopen en een werkster. En nu een aantal van hen ontdekt hebben dat ik niet weet hoe je Afrikaans moet koken, "bieden" ze me aan het voor mij te doen...Het doet echt pijn! Ik denk dat vandaag mijn kleine bel is geknapt...Maëlle zal anders zijn, eenvoudig omdat we uit het westen komen...waar het geld is...dus in hun ogen moet ze beter af zijn. En ik denk dat ze dat op een bepaalde manier ook is...Maar moet dat van belang zijn als je gewoon op zoek bent naar vrienden? Een van de moeders in de straat vertelde me dat ik haar 'beste vriendin' was...Dat was nadat ik haar voor de tweede keer gezien had en haar 10 minuten gesproken had...Het is verdrieting en angstig! :-( Nu ik er weer aan denk is maakt het nog steeds indruk...Meer dan ooit besef ik dat het niet makkelijk is om hier de zending in te gaan en ik vraag me af of ik er klaar voor ben... Ik weet het echt niet! Tatiana