meestal als ik dacht over wat God in mijn leven doet, zag ik een plaatje van een puzzel voor me... Op een of andere manier had ik puzzelstukjes en het was mijn verantwoordelijkheid om uit te vinden waar die passen in het grotere plaatje van mijn leven... Een paar jaar geleden schreef ik er al een aardig gedichtje over met de naam "DE PUZZEL". Onlangs is deze aardige poëtische metafoor vervangen door een foto van een mozaïek. Voor mij is een mozaïek zoveel beter op zijn plaats. Ik denk dat het komt omdat het zoveel chaotischer is, en het leven is chaotisch. Geen enkel stukje lijkt op een ander, ze zijn zo duidelijk verschillend van elkaar.

Ze zijn niet keurig gesneden om netjes in elkaar te passen. Ze zijn ruw, gebroken, ze zijn niet passend. Ze zijn gemaakt van verschillende materialen. Ze zijn stukjes afval. Om al deze stukjes bij elkaar te leggen tot een kunstwerk kan er bij mij niet in. Om te proberen in te zien hoe al deze stukjes met elkaar verband houden is frustrerend. Het lijkt alleen maar rommelig. Het lijkt enkel chaos. Pas als ik een paar stappen achteruit doe kan ik wijs uit het mozaïek. Van dichtbij lijkt het niet passend bij elkaar en chaotisch... Om het kunstwerk te zien moet ik een paar passen achteruit gaan.

posted bij Ferdi